Όταν ανακοίνωσε ότι θέλει να δημιουργήσει το Σπίτι του Ηθοποιού, πολλοί στράφηκαν εναντίον της με τη λογική του «εδώ ο κόσμος καίγεται…». Η Άννα Φόνσου όμως το είπε, το έκανε και απέδειξε ότι έπρεπε να γίνει. Καθισμένη στον καναπέ του JOY απέναντι στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου, μίλησε για τις φίλες της που έφυγαν, τους άντρες που αγάπησε και τη ζωή που δίνει ο έρωτας σε οποιαδήποτε ηλικία.
Για το Σπίτι του Ηθοποιού: «25 χρόνια ασχολούμαι μ’ αυτό. Το πίστεψα. Κυρίως το ξεκίνησα από την αγάπη που έχω για τις ηθοποιούς. Έχω μεγάλη αγάπη για τους ηθοποιούς, ιδίως όταν παύουν να έχουν δουλειά, κάτι που τώρα συμβαίνει από τα 25 και τα 30 τους. Οι ηθοποιοί είναι οικογένειά μου. Με αυτούς έχω μεγαλώσει, αυτούς πονάω, αυτούς καταλαβαίνω. Ένας ηθοποιός μου είχε πει “δεν έχω τι να κάνω, δεν χτυπάει το τηλέφωνο, κάνε μας βρε Άννα ένα καφενείο να το ‘χουμε σαν Σπίτι του Ηθοποιού να πηγαίνουμε”. Eίχα μία μπουτίκ στο Κολωνάκι και την πούλησα, μαζί με ένα σπίτι που είχαμε".
Για το Γιώργο Μαρίνο: «Έμεινε στο Σπίτι του Ηθοποιού ένα μήνα. Δεν μπορούσε να μείνει περισσότερο, γιατί η προυπόθεση για να μείνει κάποιος είναι να μην έχει έσοδα. Ο Γιώργος όντως δεν έχει έσοδα αλλά έχει ένα σπίτι μεγάλο, παίρνει μια σύνταξη. Οι δικοί μας δεν λαμβάνουν από πουθενά τίποτα".
Για τον Ανδρέα Μπάρκουλη: «Μένει σ’ εμάς μαζί με τη γυναίκα του και το παιδί του, γιατί όπως ξέρετε χωρίς τη γυναίκα του δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν είναι σε θέση ούτε να περπατήσει. Είχανε φύγει ένα διάστημα γιατί το παιδί έπρεπε να τελειώσει ένα σχολείο που ήταν κοντά τους και τώρα είναι ξανά μαζί μας".
Για τους καλλιτέχνες: "Από την εποχή του Αριστοφάνη είχαν τα ίδια παράπονα. Αυτή η πολιτεία μπορεί να συντηρήσει και δέκα καλλιτέχνες που ταλαιπωρούνται. Έχει δημιουργηθεί κι αυτή η φήμη του τι κάναμε όταν βγάζαμε λεφτά (που δεν βγάζαμε), ότι είμαστε αλκοολικοί ή παίζαμε χαρτιά… Αυτά είναι σαχλαμάρες… Βέβαια, οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι που σκέφτονται, κάνουν όνειρα, είναι λίγο επιπόλαιοι, ζουν σε ψευδαισθήσεις… Κι εγώ το ίδιο είμαι…»
Η σχέση της με τα χρήματα: "Είμαι από αυτούς που θα πεθάνουν στην ψάθα. Απλώς έχω έναν τρόπο να βγάζω χρήματα. Επειδή δουλεύω πολύ, μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα, μπορώ π.χ. να πάρω άλλες δυο-τρεις και να κάνουμε καθαρισμούς σε κτήρια, μπορώ να φυλάω γάτες, σκυλιά… Αν δεν ντρέπεσαι να δουλέψεις, κάτι θα βρεις".
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια: "Γεννήθηκα στην Καισαριανή. Μεγάλωσα στην Τήνο, στις καλόγριες, ως άπορη, οπότε είχα την ευθύνη να πλένω και να σκουπίζω για να μπορώ να πηγαίνω στο σχολείο. Ο πατέρας μου ήταν στις εξορίες, η μητέρα μου δεν ήταν εκεί και έπρεπε να με φροντίσει κάποιος, οπότε μεγάλωσα με τη γιαγιά μου που ήταν καθαρίστρια στο σχολείο".
Το καλύτερο προνόμιο του να είσαι σταρ: "O πατέρας μου χρωστούσε κάτι λεφτά σε έναν ταβερνιάρη. Από τότε που με έμαθε ο κόσμος, ο ταβερνιάρης σταμάτησε να μας τα ζητάει. Αυτό ήταν το καλύτερο! Ξέρετε, οι παραγωγοί μας, μας συμβούλευαν να μη βγαίνουμε πολύ στο δρόμο και τα μαγαζιά. Τώρα συμβαίνει το ανάποδο. Βλέπεις τους σταρ παντού, τόσο πολύ που στο τέλος τους βαριέσαι…"
Το φλερτ σε προχωρημένη ηλικία: “Eγώ προσωπικά όπως φλέρταρα στα 15 μου, έτσι φλερτάρω και τώρα. Επειδή έχω μια κόρη και ένα εγγονάκι, είπα να την κλείσω την ερωτική μου ζωή, έλεγα «ό,τι κάναμε κάναμε». Ήμουν καιρό μόνη μου και δεν ήθελα να μπω σε σχέση. Και μετά με έπεισε ο άντρας που έχω τώρα. Αλλά μη νομίζετε πως στην ηλικία μου θέλω αγάπη, κατανόηση και συντροφικότητα. Θέλω έρωτα, θέλω ένταση. Οι κοιμισμένες σχέσεις δε μ’ αρέσουνε".
Άντρες: “Ο άντρας που έτσι κι αλλιώς θα ερωτευτεί κάποια για να περνάει καλά, δε μου λέει τίποτα, μου είναι αδιάφορος. Πώς το καταλαβαίνω; Ένα σκεπτόμενο άτομο δεν μπορεί να στα δώσει όλα από τη δεύτερη φορά που θα σε δει. Τον καταλαβαίνεις τον άλλον".
Για την κόρη της: “Tην υιοθέτησα όταν ήταν 10 ημερών. Εγώ αγαπάω όλα τα παιδιά, αλλά δεν ήθελα να κάνω δικά μου. Όταν το είδα αυτό το πλάσμα και μου έσφιξε το δάχτυλο με το χέρι του, είπα δεν θέλω να κάνω άλλο, αυτό είναι το παιδί μου. Την αγαπάω δε, όπως τότε που μου ‘σφιξε το χέρι!"
Η γνωριμία με την Coco Chanel: "Μοιραζόμασταν το ίδιο ξενοδοχείο στο Παρίσι. Την ήξερε ο άντρας μου και μέναμε στη διπλανή σουίτα. Ήμουν 18 χρονών, φορούσα ένα ροζ ταγεράκι και μου είπε «είσαι πολύ μικρή για να φοράς τέτοια, μπορείς να ξεκινήσεις να τα φοράς σε πέντε-έξι χρόνια». Ύστερα τη ρώτησα αν θα έρθει ποτέ στη χώρα μας και μου είπε "όχι, γιατί στην Ελλάδα η ηλικία είναι ποινικό αδίκημα"".
Για τις παλιές ελληνικές ταινίες: "Δεν κάθομαι ποτέ να τις δω, γιατί όλοι είναι πεθαμένοι. Δεν αντέχω να ξέρω ότι δεν έχω πια δίπλα μου τη Τζένη, την Αλίκη, το Βέγγο, τον Ηλιόπουλο, τον Αυλωνίτη… Με όλους αυτούς ήμασταν πολύ φίλοι και ζούσαμε μαζί, δε μιλούσαμε απλά στο τηλέφωνο. Περισσότερο απ’ όλους όμως ήμουν φίλη με τη Τζένη και την Έλλη τη Λαμπέτη. Σ’ αυτές έλεγα το μυστικό μου ή το πρόβλημα μου. Αλλά δε δίναμε η μια στην άλλη συμβουλές. Δεν φημιζόμασταν για ώριμες γυναίκες… Εγώ δεν ωρίμασα ποτέ κι ούτε θέλω. Τι είμαι, ροδάκινο;"