BΛΕΠΩ ΚΥΚΛΟΥΣ
Ο Βύρωνας Κριτζάς βλέπει ταινίες, συναυλίες, εφιάλτες και όχι μόνο.
Το ακούγαμε στη δουλειά από το ραδιόφωνο κάθε μέρα. Βασικά, ακόμα το ακούμε. Το “Take me to Church” του Hozier κυκλοφόρησε ψηφιακά τον Σεπτέμβρη του 2013, αλλά να που φτάσαμε στον Μάρτη του ’15 και συνεχίζει ακάθεκτο να παίζεται σε heavy rotation, από δεκάδες σταθμούς.
Είναι ωραίο κομμάτι, αντικειμενικά. Τελευταία, βέβαια, είχα αρχίσει να το βαριέμαι λιγάκι, όπως ο περισσότερος κόσμος. Κι εκεί που είπα «αυτό ήταν» και το ένιωθα να με χαιρετάει και του έλεγα «άιντε στο καλό», ξαφνικά να το πάλι στ’ αυτιά μου. Σε μπιτάτο remix, από τα ηχεία του γυμναστηρίου μου!
Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σχετικά με αυτό το τραγούδι (και το συνειδητοποίησα πρόσφατα) είναι ότι δεν είχα ιδέα τι λένε οι στίχοι, παρ’ ότι ξέρω αγγλικά ωραιότατα. Γιατί «πήγαινέ με στην εκκλησία»; Θέλει γάμο; Πέθανε κανείς; Με απορροφούσε τόσο η μουσική και η εντυπωσιακή γέφυρα από το κουπλέ στο ρεφρέν κάθε φορά που το άκουγα, που δεν έδινα σημασία σε τίποτα άλλο.
Κάθισα λοιπόν και διάβασα τους στίχους. Κι ύστερα τους μετέφρασα. Νομίζω πως άξιζε τον κόπο:
«Η κοπέλα μου έχει χιούμορ/ είναι το χαχάνισμα στην κηδεία/ ξέρει την αποδοκιμασία των πάντων/ έπρεπε να την είχα λατρέψει νωρίτερα.
Αν οι ουρανοί ποτέ μιλούσαν/ είναι το τελευταίο αληθινό στόμα/ η κάθε Κυριακή γίνεται πιο ζοφερή/ ένα φρέσκο δηλητήριο κάθε βδομάδα
«Γεννηθήκαμε άρρωστοι» - τους άκουσες να το λένε/ η εκκλησία μου δεν προσφέρει βεβαιότητες/ κι εκείνη λέει «λατρεία στο κρεβάτι»/ ο μόνος παράδεισος στον οποίο θα σταλώ/ είναι όταν είμαι μόνος μαζί σου
Γεννήθηκα άρρωστος/ αλλά μ’ αρέσει/ προστάτεψέ με να ‘μαι καλά/ αμήν αμήν αμήν αμήν
Πήγαινέ με στην εκκλησία/ θα προσκυνήσω σαν σκυλί στον ναό των ψεμάτων σου/ θα σου πω τις αμαρτίες μου κι εσύ μπορείς να ακονίσεις το μαχαίρι σου/ δώσε μου τον αθάνατο θάνατο/ Θεέ μου, άσε με να σου δώσω τη ζωή μου.
Aν είμαι ειδωλολάτρης των καλών στιγμών/ η κοπέλα μου είναι το φως του ήλιου/ για να κρατήσω τη Θεά με το μέρος μου/ εκείνη απαιτεί μια θυσία.
Στέγνωσε όλη τη θάλασσα/ φέρε κάτι ηλιόλουστο/ κάτι κρεατικό για κυρίως γεύμα/ αυτό είναι ένα ωραίο ψηλό άλογο/ τι έχεις στον στάβλο σου;/ έχουμε πολλούς πεινασμένους πιστούς.
Αυτό φαίνεται γευστικό/ αυτό φαίνεται άφθονο/ αυτό φαίνεται δουλειά πεινασμένη.
Πήγαινέ με στην εκκλησία κλπ…
Δε θέλω άρχοντες ή βασιλιάδες / όταν ξεκινήσει η ιεροτελεστία/ δεν υπάρχει πιο γλυκιά αθωότητα από την ευγενική μας αμαρτία
Στην τρέλα και στο έδαφος αυτής της λυπητερής επίγειας σκηνής/ μόνο τότε είμαι άνθρωπος/ μόνο τότε είμαι καθαρός/ Aμήν αμήν αμήν αμήν
Πήγαινέ με στην εκκλησία κλπ».
Ωραία πράματα… Διαβάζω στη Wikipedia ότι ο Hozier έγραψε αυτό το τραγούδι για να εκφράσει τα μπερδεμένα συναισθήματα που του δημιουργούσε η στάση της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία.
«H σεξουαλικότητα και ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι η φύση μας» δήλωνε πέρυσι τέτοιο καιρό στο New York Magazine. «Αλλά ένας οργανισμός όπως η Εκκλησία, μέσα από το δόγμα της υπονομεύει την ανθρώπινη φύση, διδάσκοντας πως πρέπει να ντρεπόμαστε για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό – πως είναι αμαρτωλός και προσβάλει τον Θεό. To τραγούδι αυτό είναι μια επιβεβαίωση στον εαυτό μας και μια επανάκτηση της ανθρώπινης φύσης μας, μέσα από την πράξη του έρωτα».
Παρ’ ότι υπερβολικοί, μπερδεμένοι και κάπως γελοίοι σε σημεία («φέρε κάτι ηλιόλουστο/ κάτι κρεατικό για κυρίως γεύμα» κλπ), είναι θαυμαστό το πώς οι στίχοι του Hozier βρήκαν θέση σε ένα κομμάτι που παίζεται κάθε μέρα στα ραδιόφωνα και που το έχουν ακούσει εκατομμύρια άνθρωποι. Το μήνυμά τους, το μήνυμα ενός ανθρώπου που βρίσκει τη μόνη λατρεία στον έρωτα αποδεχόμενος τη φύση του έστω κι αν κοντράρεται με τη συντηρητική εκκλησία, είναι ένας μικρός θρίαμβος της ποπ τραγουδοποιίας.
Απλά ο θρίαμβος αυτός έτυχε να συντελεστεί σε ένα πολύ δημοφιλές, mainstream τραγούδι, που κάποιοι θα σνομπάρουν λόγω της υπερπροβολής που δέχεται.
Και κάπου εδώ νομίζω πως θέλω να ακούσω το “Take me to Church” ξανά…